U podstaw motywacji wyjściowych, pierwotnej i wtórnej, leżą uczucia i emocje pozytywne, np. radość, satysfakcja, i negatywne -  strach, niechęć lub obawa. Odzwierciedleniem tych uczuć są odpowiednie typy motywacji: pozytywna i negatywna. 

      Motywacja pozytywna, ściśle związana z występowaniem nagrody, pozwala na dalszą jej klasyfikację. W związku z korzyściami, które uczeń otrzymuje z osiągnięcia umiejętności językowych, wyróżnia się motywację integrującą i instrumentalną. Motywacja integrująca pobudza ucznia do przyswojenia języka obcego z nastawieniem takim, jakby sam chciał stać się członkiem społeczeństwa posługującego się tym językiem. Motywacja integrująca skłania ucznia do fascynacji kulturą społeczności posługującej się danym językiem, jak również do postrzegania w poznawaniu języka obcego możliwości poszerzania własnych horyzontów. W opozycji do motywacji integrującej występuje motywacja instrumentalna, w której nauka  języka obcego staje się tylko instrumentem do osiągnięcia innych celów (pokazanie się z najlepszej strony, świadectwo z wyróżnieniem, podróż).

      Wyróżnia się też motywację wewnętrzną i zewnętrzną. U podstaw motywacji wewnętrznej znajdują się najważniejsze motywy wewnętrzne w szkolnym uczeniu się języka obcego. Zalicza się do nich: zainteresowanie szkołą i nauką szkolną w ogóle, odczuwanie wewnętrznej, bezinteresownej potrzeby zdobywania wiedzy, odczuwanie wewnętrznej bezinteresownej potrzeby uczenia się języków obcych, plany, aspiracje i dążenia życiowe, przekonanie o przydatności przyswajanego języka (przyswajanych języków), fascynacja krajem, narodem, jego językiem i kulturą, satysfakcja z osiąganych wyników.

      Na motywację zewnętrzną składają się następujące motywy zewnętrzne: osoba nauczyciela, organizacja procesu nauczania, oceny szkolne, wyróżnienia, środowisko szkolne, warunki rodzinne ucznia, środki masowej informacji.